Секој од нас сонува да има доверлив и посветен пријател во близина, кој нема да може да изневерува, измами. Имам среќа, имам пријатели и добро семејство. Во ова семејство, без да размислиме двапати, посвоивме куче во 2008 година и го нарековме Мања.
Во принцип, таа го избра ова име за себе. Во 2008 година, сестра ми имаше стажирање на улицата Гурски (секој од нас ја знае оваа улица), им беше донесено 5 месечно кученце (девојче). Сестра ми се јави и ме праша дали сакам куче. Без да размислам двапати, реков да. Не можам да им помогнам на многумина (иако секогаш ги хранев – бездомни животни), но еден може да се спаси. Кога ги видов тие очи, сè ми стана јасно: ова е моето куче, член на нашето семејство. Почнавме да ги набројуваме имињата, и се допадна името Мања, веднаш стана повесела, опашката трчаше. Веќе имаме 9 години, ги знаеме сите екипи. Мања е многу паметно и љубезно куче, сака да оди во продавница за миленичиња за „грицки“. Отпрвин беше тешко: собравме сè што лошо лежеше на улицата. Беа шеговити. Јадеше тапацирот на софата. Но, сега сите сме среќни, имам љубезна, симпатична Мања, многу ја сакам. Драги читатели, ако сте слободни и имате сила да одгледувате куче или мачка, земете животно за себе! Веднаш ќе станете пољубезни и поодговорни. На оние кои се осмелуваат, можам да им посакам среќа и трпение. Фотографиите се направени од Татјана Прокопчик специјално за проектот „Две нозе, четири шепи, едно срце“.